Liesbreukje

Afgelopen maandag om 6u00 's ochtends dachten mama en papa dat ik misschien een liesbreukje had. Ik zelf dacht dat mama en papa weer aan het overdrijven waren, want ik had nergens last van. Mama heeft toch maar de huisarts gebeld en we mochten om 12u30 langs komen. En ja hoor de huisarts bevestigde toch het vermoeden van mama en papa. Ik heb een liesbreukje. Dit was minder leuk nieuws, want ze kunnen mij enkel helpen door een operatie uit te voeren. De huisarts heeft dan ook maar meteen een brief naar een chirurg gefaxt.

Dinsdag middag begon ik toch wel een beetje last van mijn liesbreukje te krijgen. Tegen dat papa 's avonds thuis kwam begon ik zoveel pijn te krijgen dat ik maar besloot om alles bij mekaar te gaan krijsen. Nou ja voor zover ik dat kon. Hehe ze hebben het eindelijk door. Om 20u30 mochten we eindelijk bij de huisartsenpost in Bergen Op Zoom komen (dit was maar een half uurtje nadat we gebeld hadden, en papa en mama hadden dus geen tijd meer om hun avondeten op te eten).

Aangekomen bij de HAP waren er nog een paar mensen voor ons, maar dat maakte niet zo veel uit, want door de autorit had ik ineens minder pijn. Hmmm dat wachten duurt toch echt lang, als ik nu eens ga huilen, zou het dan sneller gaan? Hehe eindelijk aan de beurt. Wat doet die dokter nu? Hij begint overal te duwen. Waarom moet die mij nu nog meer pijn doen?

De arts van de HAP vertrouwd het toch niet helemaal. De bult is zo hard en je kan hem bewegen. Hij belt dan ook maar even met met kinderarts om te overleggen. Hmm ze kleden me terug aan, zonder iets te doen? Wat raar, ik heb pijn hoor, kan je me niet beter maken dokter? Wacht we lopen voorbij de auto, gaan we nu nog wandelen? Het is al donker hoor. Ah we gaan de spoed binnen, weer een andere dokter?

Na wat voelen is de kinderarts er toch zeker van, het is een liesbreukje. Wat doet ze nu? Ze duwt men darmpje terug naar binnen. Auw! Auw! Dit doet nog meer pijn. Wacht, wat voel ik nu? De pijn is bijna weg.

De kinderarts wil toch dat ik nog een nachtje in het ziekenhuis blijf om te zien hoe de nacht verder verloopt. Morgen zullen ze dan contact op nemen met het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam om te beslissen wat er moet gebeuren.

De nacht verloopt heel rustig, ik heb geen pijn meer en slaap lekker. Er wordt dus ook beslist dat ik niet met spoed geopereerd moet worden. Ze gaan gewoon een brief per post opsturen naar het Sophia kinderziekenhuis. Het Sophia ziekenhuis zullen papa en mama wel contacteren als ik aan de beurt ben.

Tot vandaag (zaterdag) heb ik eigenlijk niet veel last meer gehad van mijn liesbreukje. Papa en mama hebben ook nog niets van het Sophia kinderziekenhuis gehoord, dus we weten nog niet wanneer ik geopereerd kan worden.